Հետևեք մեր YouTube-յան ալիքին՝ «Ժամանց & Տեղեկատվություն»։ Ֆեյսբուքյան էջին՝ erkusov.com: Մենք՝ Ինստագրամում։
Ես վեց ամիս է ամուսնացած եմ և երջանիկ եմ կնոջս հետ: Սակայն մի միտք շարունակ տանջում էր ինձ: Ես վախենում էի պատմել անցյալիս մասին, մտավախություն ունեի, որ եթե իմանա ճշմարտությունը կհեռանա ինձանից:
Այդ երկրորդ բաժանմանը չէի դիմանա: Ես որդի ունեմ: Որդուս մոր հետ հանդիպում էինք շուրջ 2 տարի, ամբողջ հոգով նվիրված էի նրան, կարծում էի, որ փոխադարձ է, ապագայի պլաններ էինք կառուցում:
Մեր բուռն սիրո արդյունքում նա հղիացավ: Ես աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն էի: Հղիության լուրը ինձ հայտնելուց հետո հանկարծ մի օր անհետացավ, ոչ մի տեղ չէի կարողանում նրան գտնել: Ու մեկ շաբաթ անց զանգահարեց, ասաց, որ պատրաստվում է ամուսնանալ ուրիշի հետ, և խնդրում է չխանգարել իրեն մեր երեխայի համար ապահով ապագա կառուցելու գործում:
Իմ բոլոր հորդորներին նա պատասխանեց. «Իսկ դու ի՞նչ ես տալու մեր երեխային, դու հազիվ հացի փող ես վաստակում, իսկ այս տղամարդը նրան կապահովի ամեն ինչով ու երջանիկ կդարձնի»: Դրանից հետո ես նրանից, այլևս ոչ մի լուր չստացա:
Թե ինչ ապրումներ ունեցա այդ տարիների ընթացքում, միայն աստված գիտի: Բայց կյանքը շարունակվում է, ու մի գեղեցիկ օր ես հանդիպեցի կնոջս: Մի որոշ ժամանակ հանդիպեցինք, որոշեցինք ընտանիք կազմել: Եվ ահա վեց ամիս է, ինչ ապրում ենք ուրախ ու երջանիկ:
Մի քանի օր առաջ անծանոթ համարից զանգ եկավ հեռախոսիս: Պարզվեց նախկին ընկերուհիս է:
— Բարև, Լևոն, ես եմ,- լսվեց նրա ձայնը, — ես Երևանում եմ, ցանկանում եմ հանդիպել, գիտեմ, որ ինձ տեսնել չես ուզում, բայց կարծում եմ՝ դեմ չես լինի հանդիպել որդուդ հետ:
Շունչս կտրվեց, ես ծնված օրվանից չէի տեսել որդուս, սիրտս արագ խփեց:
— Ասա, որտե՞ղ և ե՞րբ:
Մենք պայմանավորվեցինք. անկեղծ ասած՝ նրան տեսնել չէի ուզում, բայց որդուս ուզում էի գրկել վայրկյան առաջ:
Գնացի պայմանավորված վայրը: Մտա սրճարան և ուրախությունից քիչ մնաց գժվեի, տեսա որդուս: Բայց վախեցա նրան գրկել, չէ՞ որ նա ինձ չէր ճանաչում:
— Բարև Ինգա, — ասացի, բայց հայացքս չէի կտրում որդուցս, — փոքրիկ արի ծանոթանանք, ես …
— Դու իմ պապան ես, ես գիտեմ, տեսել եմ քո նկարը, — ասաց նա:
Ես գրկեցի նրան, համբույրներով ծածկեցի նրա ողջ դեմքը, ու զգացի, որ նա էլ ինձ գրկեց ու գլուխը դրեց ուսիս:
— Չզարմանաս, — ասաց Ինգան, — բայց որդուդ քեզ եմ հանձնում, — սրանից հետո նա քեզ մոտ է ապրելու: Ես ու ամուսինս մեկնում ենք Ավստրալիա, նա հրաժավում է երեխային վերցնել, ինձ առաջարկեց նրան թողնել ծնողներիս մոտ կամ մանկատուն հանձնել: Խնդրում եմ, ինձ ոչինչ չասես, ես շատ ուշ հասկացա, թե ինչ սխալ եմ գործել, ուզում էի, որ մեր երեխան հարուստ ու ապահովված լինի, բայց …
Ես որդուս ձեռքը բռնած գնացի տուն: Մտածում էի՝ ինչպես բացատրեմ կնոջս, բացի այդ ես ու որդիս իրար գրեթե չէինք ճանաչում: Մայրն ասաց, որ նրա իրերի մեջ գրություն կա, որտեղ ասվում էր, թե երեխան ինչ է սիրում ուտել, անել, ինչ նախասիրություններ ունի, պոլիկլինիկայի թղթերը:
Երեկոյան աշխատանքից կինս վերադարձավ, ու ես սպասում էի, որ տանը հիմա ռումբ կպայթի, չէ՞ որ ես նրան խաբել էի, թաքցրել որդի ունենալու փաստը:
Երբ կինս ներս մտավ, Տիգրանը վազեց նրան ընդառաջ, վերցրեց ձեռքի տոպրակներն ու տարավ խոհանոց:
— Պարզվում է հյուր ունենք, և ո՞վ է այս հրաշքը, — հարցրեց կինս:
— Նա հյուր չէ, նա իմ որդին է, — ասացի ես ուղիղ նայելով նրա աչքերի մեջ:
— Ի՞նչ, ինչ ասացի՞ր, դու կատակ ես անում, ինչո՞ւ ես այդ մասին ոչինչ չգիտեի և նոր եմ իմանում:
— Որովհետև վախենում էի, որ կկորցնեմ քեզ, ես ինքս էլ այսօր եմ նրան տեսել:
Ու պատմեցի ողջ եղելությունը: Լուսինեն մի պահ լռեց ու ասաց.
— Սիրելիս, ես այդքան հիմար չեմ, որ անցյալում եղածի համար խանդեմ, բացի այդ, եթե այդ կինը քեզանից չհեռանար, դու այսօր իմ կողքին չէիր լինի, երեխան էլ ոչ մի բանում մեղավոր չէ — ու հետո ժպտալով ասաց, — մի՛ մտածիր, ես նրա համար լավ մայր կլինեմ:
Շնորհակալ եմ տեր Աստված
