Պարզվում է՝ կտրականապես չի կարելի ուրիշի տուն դատարկ ձեռքով գնալ, և խոսքը տոների մասին չէ, երբ նվերն անբաժան մաս է: Պետք է անպայման գոնե որևէ փոքր նվեր տանել:
Յուրաքանչյուրս կիսելու բան ունի: Տվեք, ուրիշներին ուրախություն պարգևեք, նվերներ տարեք, թեկուզ փոքր, թեկուզ ոչ նյութական, կզարմանաք, թե ինչպես կփոխվի կյանքի որակը:
Կարդացեք այս հատվածը Դիպակ Չոպրայի «Հաջողության 7 հոգևոր օրենք» գրքից․․․
Որևէ մեկին հանդիպելով դուք կարող եք լուռ նրան օրհնանք ուղարկել, նրան երջանկություն, ուրախություն և ավելի շատ ժպիտ մաղթել: Լուռ նվիրելու այս տեսակը շատ մեծ ուժ ունի:
Օգտակար բաներից մեկը, որոնք ինձ սովորեցրել էին երեխա ժամանակ և որոնք ես սովորեցրի իմ երեխաներին՝ երբեք ոչ մեկի տուն դատարկ ձեռքով չգնալ, երբեք ոչ ոքի մոտ առանց նվերի չգնալ:
Դուք կարող եք ասել. «Ես ինչպե՞ս կարող եմ տալ ուրիշներին, եթե ներկայումս ինձ չի բավարարում»:
- Դուք կարող եք ծաղիկ տանել: Մեկ ծաղիկ:
- Կարող եք գրություն կամ բացիկ տանել, որոնք ինչ-որ բան կասեն ձեր զգացմունքների մասին այն մարդու հանդեպ, ում մոտ գնացիք:
- Կարող եք հաճոյախոսություն տանել: Եվ դրանով լավացնել տրամադրությունը:
- Կարող եք աղոթք տանել… և դրանով աջակցել տանտիրոջը:
Որոշում ընդունեք տալ՝ ուր էլ գնաք, ում էլ տեսենք: Որքան շատ եք տալիս, այնքան շատ եք ստանում: Իսկ երբ ավելի շատ եք ստանում, ավելի շատ տալու ձեր կարողությունը մեծանում է:
Մեր իրական բնությունը հարստությունը և առատությունն են, մենք հարուստ ենք բնությունից, քանի որ բնությունը բավարարում է մեր բոլոր պահանջմունքները և ցանկությունները: Մենք ոչինչ չենք կորցնում, որովհետև մեր էությունը զուտ ներունակությունը և անսպառ հնարավորություններն են:
Տարածել...
